Eén week. Ver onder nul. Een dik pak poedersneeuw dat eindelijk echt bleef liggen. Het begon al snel te kriebelen, dit is uniek. Dit schreeuwt om plezier, om een groot sneeuwballengevecht, om de kou te trotseren, met een reden. Ik zag het overal om me heen. Fotografen die naar buiten renden zodra het gestopt was met sneeuwen. Mensen die hun werk neerlegden om door de sneeuw te wandelen en zelfs het ijs op te gaan. Dit vrije, blije gevoel, hadden we echt even nodig. We vonden elkaar weer, buiten in de stralende zon. In de knisperende sneeuw, op het krakende ijs.
Twintig minuten met lieve Jasmin en Walter was genoeg voor een fijne serie waar de liefde vanaf spat. Een uitje, weer even je best doen om er leuk uit te zien en echt te genieten van elkaar. Het liet ze alles even vergeten. De kou. Het werk. De tijd. Alleen maar oog voor elkaar.
the future lies before you,
like a field of fallen snow.
- unknown
